Vergeten
Marianne stond voor het raam. De sneeuwvlokken dwarrelden in een wilde dans, gedreven door een stevige wind. De oude vrouw kreeg het er koud van. Toen ze vanmorgen was opgestaan had ze al gezien dat het sneeuwde en ze vroeg zich af hoe het kwam dat de winter zo snel was gekomen. Haar man had ze ook al jaren niet meer gezien. Slechts haar bed, een kast en de licht eiken tafel met stoelen kleurden de ruimte waar ze zich begaf. Het was een sombere kamer, maar ze voelde zich er veilig. Kwam er nu maar iemand. Ze was zo eenzaam. ‘Het sneeuwt nog steeds. HERMAN!’ Herman was haar man. Hij was al zo lang niet meer geweest dat ze bang was dat hij haar vergeten was. Hij had haar alleen gelaten, zonder iets te zeggen. Ze keek naar buiten en huiverde. Nog steeds sneeuwde het buiten. Er werd op de deur geklopt. Geschokt draaide ze zich om. ‘Ze komen me toch niet halen?’ ‘Goedemorgen,’ zei de vrouw met de witte jas aan. Duidelijk was het een non of verpleegster die binnen kwam. Wat kwam de vrouw doen? ‘Hebt u lekker geslapen?’ Marianne knikte, ze besloot om nog even af te wachten. Was de vrouw wel te vertrouwen? ‘Wilt u op uw kamer eten? Wat lust u? Boterhammetje met kaas?’ Weer knikte Marianne, zou ze iets zeggen? Vragen naar haar man? ‘Ik zal u twee boterhammetjes geven. Wilt u daarbij koffie?’ Weer knikte ze, zou ze durven praten met de vrouw die alweer uit haar zicht verdwenen was? ‘Zuster…’ ‘Zeg het maar Marianne.’ ‘Wanneer komt mijn man?’ ‘Hij komt zo. Zal ik het even gaan vragen?’ ‘Graag.’ Marianne stond op en liep naar de deur. In de gang was niemand te zien, dus ging ze kijken of ze iemand kon vinden. Nog steeds had ze niet gegeten, al dagen moest ze honger lijden. Ze kwam voorbij een kamer waar een hoop mensen zaten, veel daarvan in een rolstoel. Ze kende ze allemaal goed, maar de namen kon ze zich niet herinneren. ‘Dag Marianne.’ Het was de zuster die haar man zou zoeken. ‘Hebt u mijn man gevonden?’ De vrouw wees in de richting van Marianne. Ze begreep er niets van. ‘Daar is hij.’ ‘Hallo schat. Kom je mee?’ Ze draaide zich om en zag haar man. Vervolgens begroef ze haar hoofd tegen zijn borst en begon te huilen. ‘Waar was je toch al die jaren?’ ‘Kom maar mee schat.’
